Yine uzun bir ara verdim. Biliyorum. Her zaman aynı şeyi diyorum ama geçen şu üç hafta boyunca yerimden kıpırdayacak halim yoktu.

Yoğunluktan değildi yorgunluğum bu sefer. Hamileydim! Haliyle günlerim mide bulantılarıyla ve kolumu kaldıramayacak kadar halsizlikle geçti. Yapılacak bir ton iş ve bakacak bir bebeğiniz varken hiç bir şey yapamamak çok can sıkıcı. Özellikle ona yemek hazırlayamamak daha da can sıkıcıydı. Hala yorgunluk ve mide bulantılarım devam ediyor fakat geçen haftalara göre daha iyi durumdayım. En azından şu an öyle hissediyorum ve o arada bir iki şey karalamak istedim.  Benim sıradan ama can sıkıcı durumumun dışında neler oldu hayatımızda ondan bahsedeyim.

Belinda Gymboree'de sınıf atladı. 14 aylık olmasına rağmen 16-22 ay grubuna katılmış oldu. Sadece bir derse katıldık fakat diğer gruba göre  daha iyi ayak uydurdu diyebilirim. Yürüyebildiği için ve konuşabildiği için kendi yaş grubu ona pasif geliyordu. Sanırım bu şekilde devam edeceğiz. Gerçi benim için çok zorlu geçti. Çocuklar her yerde! Koşturanlar var. Bizim eski sınıfa göre daha kalabalık. O yüzden oldukça gürültülü bir sınıf. Ben mide bulantısı ve ağır yorgunluğumla, diğer çocukların ve annelerinin arasından, Belinda'nın peşine koşturmaktan inanılmaz yoruldum. Hatta çoğu kez yerde bulunan minderin üzerine yayılıp yatmakta istedim. Neyse. Anladım ki, çocuklar büyüdükçe daha zor her şey. Aslında Belinda  ve onun gibi sakin çocuklarla problem yok. Şimdiki endişem hırçın çocuklarla. Belinda'ya zarar verirler mi, canını acıtırlar mı diye. Bir kere Ikea'da 4-5 yaşlarında bir çocuk Belinda'nın kitabına saldırmıştı. Baya bir itiş kakış yaşadılar. Erkek çocuk. Gözlerinden öfkeli olduğu apaçık. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Öyle böyle Belinda kitabını ona kaptırmadı ama ya daha farklı bir şey yaşansaydı. Neyse düşünmeyeyim böyle şeyler değil mi?

Evi derleme toplamam yıllardır devam ediyordu ama en sonunda bitirdim diyebilirim. Gerçi çok az ayıklamam gereken bir kaç şey var ama bir günlük iş. Eski enerjime geldiğimde halledebilirim. O yüzden de bitti kabul ediyorum. Nihayet!

Diğer hamileliğimde yaşadığım durumu bu hamileliğimde de yaşadım. Kendim için bir şey yapmalıyım düşüncesi ağır basınca kendimi yine mesleki eğitime verdim. İki hafta önce strobist fotoğrafçılıkla ilgili bir atölyeye başladım. Dersler güzel geçiyor. Fotoğrafçılık ve ışık konusunda ne zaman nerde ne olursa katılmaya hazır olan bana, uzun bir ara geçtikten sonra yeniden fotoğrafın içinde olmak iyi geldi.

Bir şeyler yazayım diye oturdum ki yazacak çok şeyim olduğuna da inanıyordum fakat ne boş geçirmişim günlerimi hahaha! 2-3 şey dışında anlatacak kayda değer bir şey yok inanamıyorum. Her neyse vaktinizi boş cümlelerle almak yerine bir sonraki yazımda görüşmek üzere diyeyim o halde ben. Hamilelik günlüğüm ve kıyıya köşeye karaladığım konu başlıklarımla yeniden karşınızda olacağım.

Görüşmek üzere!

Ne zaman emekleyecek sorusunun ardından ne zaman yürüyecek sorusu 3 hafta önce yanıt bulmuştu. Belinda  emeklemek yerine daha çok yürümeye, sonrada hiç emeklememeye ve sadece yürümeye başlayınca artık ona bir çift ayakkabı almanın zamanı gelmişti. Açıkçası bu anı dört gözle bekliyordum! Hatta ayakkabılarını aldığımız anda fotoğraflar çekecektim. Tabi hiç bir şey düşünüldüğü gibi olmadı. Belinda'nın ayakları minik, Belinda'nın ayakları tombik! Belinda'ya ayakkabı almamız tam 3 hafta sürdü! Zavallı kızım benim. Ayaklarındaki ayakkabıyla yürüdüğünü görenler, kızım bu çocuk yürüyor ona bir ayakkabı alsana diyorlardı fakat bilmiyorlardı ki tombik,minik ayaklıma ayakkabı aradığımı ama bulamadığımı.