Bundan tam 7 yıl önce mezun oldum üniversiteden. 7 yıl vay be! Diplomamı okuldan alışımın ardından Ankara'daki YÖK e  denklik için teslim ettim. Teslim ediş o ediş. Ha bugün giderim ha yarın giderim derken tam 7 yıl geçmiş! Neyseki taşınma bahanesi oldu da en sonunda Ankara'ya diplomamı almaya gidebildim!

Daha rahat olur diye tren yolculuğunu seçtik. Ankara'ya varır varmaz da atladık taksiye YÖK yolunu tuttuk. Bir ton para taksiciye verdikten  - o nasıl bir taksimetre öyle! - yine! garip garip durumlar yaşadıktan sonra nihayet diplomama kavuştum! İnsanların 7 yıl mı? Neden bu kadar fazla? yorumların arasında tıpış tıpış ve mutlu mesut otelimizin yolunu tuttuk.

Yorgunluk morgunluk dinlemeden gezdik dolandık. Ben zaten paytak ördek. Koca bünyemle pıtır pıtır bir aşağıı bir yukarı dolandım. Tabi dolanırken ayaklarım ağrıyor, canım yanıyor, yoruldum diye tatlı tatlı söylene söylene. Ne yalan söyleyeyim Ankara'nın hiç bir şeyini sevmedim. İlk gidişimde de sevmemiştim.  İlk gün yemek yiyelim, bana ayakkabı bakalım - hala bulamadım - güzel bir mekanda baş başa oturup iki bir şey içelim derken ileri geri dolanarak geçirdik. Akşam olupta otelde yatağa uzandığımız anda uykuya dalmışız.

Ertesi gün Anıtkabir'e gittik. Sürekli aklımızda olupta bir türlü gidemediğimiz Ata'mızın yanına. Tahmin ettiğimden çok daha büyüktü. O kadar büyüktü ki neredeyse tüm günümüzü orada geçirdik. Bilmediğim bir çok şeyi öğrenmiş oldum. Ne yazık ki sonlarına doğru bir çok şeyi atlamak zorunda kaldık. Yoruldum, acıktım... Bir kez daha gitmek için sabırsızlanıyorum.  Muhteşem bir atmosfer de hem devir teslim törenini, bir de ne için olduğunu anlayamadığım bir başka töreni izleme şansımız oldu. Etrafta ise 'burası çok güzelmiş, bir daha gelelim' diye anne ve babalarına defalarca soran çocukları gördükçe baya bir duygulandım.







Anıtkabir ziyaretimizden sonra yemek yemek için yer bakınırken  Meksika yemekleri bulunan restorant-bar keşfedip,  karnımızı bir güzel doyurduk. Ardından trene binip İstanbul'a geri döndük.

O iki gün beni o kadar yormuş ki, kendime uzun süre gelemedim. Gerçi bugünlerde genel durumum bu. Hemen yoruluyorum ve hareket edemiyorum!!  Tıfıl, tosun kadınlar gibiyim ha ha ha!

Öyle ya da böyle Kenan'la uzun zamandan beri birlikte baş başa vakit geçirmemiş olduğumuzu ve bunu özlemiş olduğumu fark ettim. O kadar çok şeye koşturuyoruz ki! Hayatın sorumlulukları ne kadar enteresan değil mi? Katlana katlana gidiyor, gidiyor da gidiyor...

Biliyorum biliyorum. En son yazımın üzerinden yine çok uzun zaman geçti. En sonunda bilgisayarımı kurup yazı yazabilmeyi başardım!

Hayatımın çok hareketli ve yorucu olduğundan sık sık bahsediyorum fakat size bahsetmediğim taşınma sürecimizdi (hala bu süreç devam ediyor ). Her şey kesinleşmeden bahsetmek istememiştim aslında ama şu an söyleyebilirim ki biz taşınıyoruz hem de Berlin'e!!

Nasıl oldu niye oldu diye uzun uzun bahsetmeyeceğim. Tek söyleyebileceğim şey taşınmak uzun zamandır düşündüğümüz fakat ikinci çocuk haberinden sonra hızlandırdığımız bir süreç oldu. Açıkçası  nereye taşıncağımızı hiç bir zaman tam olarak kesinleştirmemiştik. Yurt dışı mı olsun yurt içi mi olsun pek emin değildik. Bildiğimiz tek bir şey vardı ki, iki çocukla oturduğumuz eve bir süre sonra sığamayacağımız ve rahat edemeyeceğimizdi. İster ev içi yaşam olsun ister ev dışı yaşam olsun çocuklarla daha rahat olabileceğimiz, trafik sıkıntısı çekmeyeceğimiz, bebek arabasıyla rahatça dolaşabileceğimiz ve çocuklar için sosyal ortamı sağlayabileceğimiz bir yer olsun istiyorduk. Kısmet Berlin'miş meğer.

Hamile olmak, bir bebekle uğraşmak, Kenan'ın yanımızda olmayışı (Berlin'deydi) tüm işlemler ve taşınma süreci benim için çok ama çok zor geçti. Gerçi süreç daha bitmiş değil. Hala yapılması gereken işler var ve taşınma sürecinin bir de Berlin etabı var! Nasıl yapıcam bu kadar işi bilemiyorum. Taşınma ve yerleşme işinin bir an önce bitmesini ve artık doğuma odaklanmayı hayal etsemde bu uzun bir süre daha olmayacak gibi görünüyor.

Kenan iş ve vize için gereken tüm işlemlerle uğraşmak için Berlin'e gittiğinde eş zamanlı olarak bende burda vize için gerekli belgeleri hazırladım ve mülakata girdim.  Bu süreç stresliydi baya. Ne gibi bir karar çıkacağını ve ne zaman  çıkacağını bilemediğinizden gergin oluyorsunuz. Hamile olmasam sorun değil biraz daha fazla beklemek ama hamileliği hesaba katınca bir an önce oraya gidip düzen kurmak istiyorsunuz. Hemen oldu mu olmadı tabi.. Gerçi başvurumuzun üzerinden bir ay geçince pasaportlarımız geldi. O gün ellerimin titrediğini hatırlıyorum. O kadar heyecanlıydım ki! Ama bulduğumuz evin taşınma tarihi ( o evi ne zor bulduk anlatamam ) ve benim uçağa binemediğimden ve ilk tren seferinin 16 nisandan önce olmayışından dolayı kaldık mı yine hamileliğimin sonlarına. Oraya vardığımızda 8! aylık hamile olacağım ve ev taşıyıp, yerleştirip, düzen kurup, vizemi uzattırıp, doğum yapacağım hastane ve doktoru bulup, hastane çantamı hazırlayıp, eksik olan mobilyalarımızın alışverişine çıkıp ardından da doğuma gideceğim!!! Aman Tanrım!!! Ne dinlenmiş olacağım ne de başka bir şey. Hep stres hep stres... Gözümde herşey nasıl da büyüyor bir bilseniz. Fakat mecburen yapıcağız. Üstelik tek başımıza hemde Belinda varken!! Benim süper ultra hiç yerinde durmayan enerjik kızımla!

Vize onaylanıp, evi bulduktan sonra (Almanya'da evler çok ilginç. Çoğunun mutfağı yok! ve Berlin'de evler çok pahalı!! ) Eşyalarımızı paketleme, ayıklama sürecine girdim. Tam bir bahar temizliği yapmış oldum aslında. Gereksiz tüm eşyalardan kurtuldum. Atılacaklar atıldı, hayrına verilecekler verildi, satılacak eşyalar ise satılmak üzere kenara ayrıldı. Kenan yanımıza geldiğinde ise mobilyaları ve kaba eşyalarımızı paketledik. Belinda'da anneme paketlendi. Tüm bu eşya paketleme sürecinde hem çok yoruldum hem de Belinda'dan ilk kez ayrı kaldım. O kadar çok özlem duydum ki ona tarifi yok ne yazık ki! Neyseki şu an birlikteyiz!




Eşyalarımızın evden çıkarılacağı gün ise tam bir kabustu. Hani ev taşımak stresli bir iş derler ya tamam onu anlıyorum stresli bir iş ama ardı ardına gelen aksiliklerle taşınırsanız stres dönüşüyor sinire ve ani sinir patlamalarına. Evimizi taşıyacak olan nakliye şirketi sabah 9'da geleceklerini söylediler. İyi dedik. Böylece işimizi erken bitirip, karşıya annemlerin yanına geçecek ve Belinda'ya kavuşacaktık.  Zaten 3-4 saatlik uykuyla duruyorduk - eşyalar paketle paketle bitmedi bir türlü - benim zaten sırtım, karnım, başım ağrıyıp duruyordu. Sabahta son kalan eşyaları paketleyeceğiz diye erken kalktık. Saat 9 oldu gelen giden yok. 10 oldu yok. Aradık. 11 e ertelendi. 11 oldu yok. 12 yok. Herşeyi topladık diye yatıp uzanamıyorum da. Kaldık mı öyle. Öğleden sonra 1 2 3 derken bilin bakalım kaçta geldiler. Akşam 7' e doğru!!! Resmen kafayı yedik. Bende zaten şirkete dair güven filan kalmadı. Günlük güneşlik günü yağmur devralmasın mı! Tam da eşyalar taşınmaya başladığı an. Neyseki uzun sürmedi ama karanlıkta taşınmak zorunda kaldık.  Nakliye şirketi bir sürü sorun yaşamış ve kendi hamalları gitmiş. Ordan burdan hamal bulmuşlar ve ben bu kadar tecrübesiz hamal görmedim. Bir ara yazıcımı yerde ayakla itelenirken gördüm. Hani o kadar saat bekliyorsunuz ama bir de eşyalarınızın adam akıllı taşınmadığınızı görünce stres sinir artıyor. Zaten bombayı da patlattılar. Çamaşır kurutma makinamın kapak camını patlattılar. Ne yaparsınız düşünün. Daha taşınmanın birinci adımında aksilikler devam ediyordu. Bize gönderilen aracı da son dakikada buldukları ve yeter diye düşündükleri için küçük bir araç olduğu sonradan akıllarına geldi. Bulunduğumuz civarda bulunan eskicilerden bir araç daha ayarlandı. Aracı ayarlanan kişi söylenip söylenip durdu. Yok daha az eşya denmiş, kaç saat olmuş bilseymiş gelmezmiş miş miş miş... Hani parayla yaptıkları işe söyleniyorlar ya anlamıyorum. Bu insanların paraya ihtiyacı yok galiba. Ya da kolay yoldan para kazanma peşindeler. Her neyse kısaca günün sonunda büyük bir tartışma koptu. Herkes o kadar gergindi ki! Ben de patladım evet. Neyseki benim patlamam mazlumcaydı o yüzden herkes susup işine devam etmek zorunda kaldı. Sonuç; inanılmaz kötü bir taşınma sürecinden geçtik. Umarım Berlin'de de  kötü bir süreç daha yaşamayız ve sorunsuz eve eşyalarımız gelir ve bizde yerleşiriz. Bir iş daha çıktı o da yetkili servis bulup çamaşır kurutma makinasının kapağını taktırmak. Peh!


Kötü bir şey yazmayayım bloga pozitif şeyler yazayım diyorum da olmuyor işte ha ha ha! Güldüğüme bakmayın içimde stres topu var patlamaması için uğraştığım. Şu süreç bir an önce bitsin ve hayatımıza devam edelim istiyorum. Hareket kabiliyetim de giderek azalmaya başladı ve işlevsizleşmeye doğru ilerliyorum.  Hepimiz için hayırlı olmasını ve iyiki de bu riske girmiş olmayı dilemeyi o kadar çok istiyorum ki! Rahat bir doğum yapmayı ve bebeğimizin de benimde sağ sağlim doğumdan kurtulmamızı diliyorum. Önümüzde bilinmeyen ve bir sürü yapılacak işlerle dolu bir süreç var. Bize şans dileyin...