Ailemizin İkinci Minik Üyesi!
Pazar, Temmuz 05, 2015
Doğuma Gidiş...
39. haftama girmiştim ki, dedim yeni bir hafta için blog yazısı yazma zamanı geldi. Çok yorgun hissettiğimden bir sonraki güne bırakmıştım. Yorgunluğumun en büyük sebebi anlamadığım bir şekilde sabahları erkenden kalkmamdı. İnsan hisseder ya bende hissediyordum sanki doğum yakın diye.
25 haziran sabahı sanırım saat sabahın 5 buçuğuydu. Birden uyandım yine. Kalkıp tuvalete gittim. Nişanım gelmişti! Belinda'da nişanımdan 1 hafta sonra doğum gerçekleştiğinden çokta heyecana kapılmamıştım. Hafif hafif sancılarım vardı. Gerçi son zamanlar o sancıları çeker olmuştum. Hatta bazen yürüyemiyordum. Yine de hazırlıklı olmam gerektiğini düşündüm. Diyorum ya içime doğuyordu diye! Ne varki Belinda'nında içine doğmuş ki benimle aynı saatte o da uyandı, hatta Kenan da uyandı. Sonradan öğrendim ki annemde uyanmış - gerçi Belinda için uyanmış ama sonra uyuyamamış -
O gün 12:30'da doktor kontrolüm vardı. Banyo yapayım dedim. Zaten uyuyamıyordum da. Banyodan çıktım üstümü giyindim. Sancılarım daha fazlaydı sanki. Dedim biraz yatağa uzanayım daha sonra saçımı yaparım. Yatağa uzandım bir yandan da Kenan'a, hazırlık yapalım ne olur ne olmaz sancılarım var diyordum.
Saat 08:30'da suyum geldi. Yataktan nasıl kalktım bilemedim. 'Kenan hazırlanmaya başla, suyum geliyor' dedim. Zaten çoğu şey hazırdı o yüzden toparlanmak zor olmadı ama nedense evden çıkmamız biraz uzun sürdü.
Hastaneye Varış Ve Doğum Anı...
Saat 10:30 da hastanedeydik. Benim sancılarım artarak devam ediyordu. Zaten takside sancılarımı takip ettiğimde sancılarım düzenli ve 10 dakikada bir geliyordu.
Hastaneye girdik. Bizi kontrol için bir odaya aldılar ama alış o alış. Hemşire bekledik durduk. Hemşire geldi muayene etti ve doğumun başladığına onay verdikten sonra bizi başka bir odaya aldılar. 3 cm açılmam vardı. Doktor gelecek dediler ama 40 dakika bekledik. Benim sancılar 5 dakikanında altına düşmüştü. Üstelik üstümde kot pantolonum ve kazağım vardı! Resmen patlıyordum onlarla. Acılar arasında o kıyafetler hiç çekilmiyordu doğrusu. En sonunda bize baktılar da üzerime bir şey verin giyecek diyebildim. Üzerimi değiştirdim tekrar NTS ye bağladılar. Sancılarım inanılmaz hızlı bir şekilde artıyordu. O odadan doğum yapacağım odaya alındığımda sancılarım yüzünden hareket dahi edemez olmuştum. Çünkü sancılarım dakikada 1 e düşmüştü!
Ameliyathane gibi soğuk ve apaydınlık bir odaya alınmadığım için inanılmaz mutluydum. Kendimi o odada inanılmaz huzurlu ve rahat hissediyordum.
Bize, çok hızlı ilerlediği için şaşırdıklarını söylüyorlardı ama ben Belinda'da da aynı şeyi yaşamıştım. O yüzden şaşırmıyordum. Saat 12 gibi açılmamın tamamlandığını ve doğumun başladığını söylediklerinde kendimi inanılmaz yorgun hissediyordum. Günlerden beri doğru dürüst uyuyamamıştım ve uyanık olduğum zamanlarda ise sürekli koşuşturup durmuştum. Doğum sabahı da kahvaltı yapamamış, bir tane elmalı tart alıp yemiştim. Ebe bana bir şeyler yemelisin hadi gözlerini aç desede, benim inanılmaz uykum gelmiş ayrıca çok kötü bir reflu tutmuş, canım kesinlikle bir şey yemek istemiyor, sürekli hayır yemeyeceğim diyip duruyordum. Ebe baktı gördü ki yemiyorum enerji versin diye bana glukoz içirdi. Geldi mi enerji pek değil.
Artık Kenan'a dönüp şunu dedim. 'Kenan yapamayacağım, çok yorgunum. Kesi filan atsınlar öyle çabuk doğar' Ebe ne dedi buna dersiniz. Kocaman bir hayır. O kadar bitkindim ki gözlerimi kapadım resmen uyuyacaktım. Fakat bir anda ağzıma muz tıkılmaya başladı. Ben tabi çiğneyip doğru dürüst yutamıyorum bile. Ebe gülüyordu, sanırım Kenan'da gülüyordu. Ben istemiyorum desemde o muzlar ağzıma giriyordu. Ebe iyi cesaretlendiriyordu aslında fakat umursamaz bir ben vardı karşısında. Beni bir ara ayağa kaldırmaya çalışsa da başarılı olamadı. Bacaklarım o kadar güçsüz ve ben o kadar yorgundum ki kendimi taşıyamıyordum. Fakat nasıl ne şekilde oldu bilmiyorum ama muz mu etkili oldu glukoz mu etkisini gösterdi yoksa her ikisi mi bilmem, doğuma yeniden konsantre olup doğumu gerçekleştirmeyi başardım!
Doğum çok uzun sürdü haliyle. 12' de başlayıp 14:17'de son buldu! Ebe sürekli çok güçlü olduğumdan bahsedip durdu. Hiç bir uyuşturucu almadan işi bitirmiştim. Bunun için çok mutluydum. Malum anesteziye karşı alerjim var ve ameliyatlardan da çok korkuyorum.
Belinda'nın doğumunda hissetmediğim, fakat doğum sırasında o meşhur ıkınma hissini yaşadım bu doğumda. O his olmadan doğum yapmak ve o hisle doğum yapmak arasında inanılmaz bir fark varmış bunu da tecrübe edinmiş oldum.
Kızımla İlk Karşılaşmamız...
Doğar doğmaz kucağımda yerini bulan minik kızımın yüzüne baktığım anda ilk Belinda'ya ne kadar çok benzediğini fark ettim. O kadar güzel ve tatlıydı ki! Tüm yorgunluğum bir anda gitmiş, mutluluktan havalarda uçuyor ve herhangi bir problem yaşamadan hem kızımın hem de benim doğumdan kurtulabildiğimiz için inanılmaz rahatlamıştım. Ne yalan söyleyeyim. Doğum olayı öyle ya da böyle beni çok korkutan bir şey aslında. Ya bana bir şey olursa ya bebeğime bir şey olursa ya da ikimize birden bir şey olursa diye kötü düşüncelere dalıp gitmiştim. Hatta Kenan'a eğer olurda ölürsem en azından güzel bir yerdeler gözüm arkada kalmayacak bile dedim evet! Baya baya triplere girmişim şu an bunun farkına varıyorum.
Türkiye'deki gibi doğum sonrası yapılan şeylere müdahale etmek gibi bir durumumuz olmadı çünkü istediğimiz gibi gelişiyordu herşey. Hatırlıyorum da Belinda'nın kordonunu hemen keseceklerdi de biz durdurmuştuk. Buna baya şaşırmışlardı ama bunu yapmaya mecburduk işte.
Kızım doğar doğmaz kucağıma verildi. Ten teması çok önemli dendi ki bunu biliyorduk. Kucağımda öyle dakikalarca kaldı. Kordonu kesilmedi o sırada ki bu bizim için önemliydi zaten. Ne kadar öyle kaldık bilmiyorum ama 5 dakikadan fazlaydı. Daha sonra göbek kordonunu kesmek için yanıma geldiler. Kordonu da kızımın babası kesti hep istediğim gibi! Kızımı giydirmediler hatta ölçüp biçmek için almadılar hemen. Belinda da yaşamak istediğim ama yaşayamadığım tüm detayları bu sefer yaşıyordum ki böylesi inanılmaz huzurlu ve güzeldi. Hatırlamıyorum yine ne kadar o şekilde kaldık ama baya baya uzundu. Daha sonra boyu ve kilosu ölçüldü.
Kızım 3 kilo 490 gr çıktı. Boyu 50 cm ölçüldü ama eve geldiğimizde boyunun 50 cm den fazla olduğuna inanan ben - 56cmlik kıyafetler hafif küçük bile geliyordu- tekrar ölçtüm ve rahat 52 cm çıktı. Kamerada baktığımda hemşire çokta iyi ölçememiş gibi duruyordu. Benzer bir durum Belinda'nın doğum kilosunda yaşanmıştı. Kayıtlara 2.790 yazılmıştı fakat kamerada izlerken fark ettik ki Belinda 2.970 miş meğersem :) Durum bu olunca Belinda'nın yeni doğan kıyafetleri hiç bir işimize yaramadı. Belinda'nın hiç bir kıyafeti işimize yaramayacak orası kesin.
Uzun bir zaman geçmişti ki bizi kalacağımız odaya götürmek için başka bir yatağa aldılar. Kızım hala giyinik değildi ve ten temasına devam ediyorduk. Odamıza alındığımızda ten temasına devam ettik hatta akşam 7'ye kadar bu şekilde devam etti. En son isyan ettim çünkü tuvalete gidicem gidemiyordum ha ha ha! E bir yandan da kızım hasta olcak diye korkmaya başladım. Hapşırıp duruyordu zavallım.
Doğumun Ardından...
Bir bebeğimiz olmuştu ve adı hala belli değildi. İsmini soruyorlar ve biz karar vermedik diyip duruyoruduk. Aklımızda bazı seçenekler vardı ama içimize tam sinen bir şey olmadı olamadı işte. Bizde soy ismimizi söylüyor doğum belgesinden dolayı da internetten hızlı hızlı isim bulmaya çalışıyorduk ama bir türlü bulamıyorduk!
Hastanede kaldığımız süre içerisinde çok sakin günler geçirdik. En sonunda kızımızın ismine karar verdik. Film izledik. Gece beslemeleri için uyanıp durdum. Sadece kendi bebeğimin ağlamasına değil hastanedeki tüm bebeklerin sesine uyanıp durdum. Yan odamızdaki bebek sürekli ama sürekli ağlıyordu. Kenan'la birbirimize bakıp 'Aynı Bedida! ' dedik.
Hastanede 3 gün kaldık. 3 gün kalmak zorundaymışsın. Çok rahat ettik her şey güzeldi hatta hastanenin yeni doğan fotoğrafçısından bile yararlandık ama tek eksiğim Belinda'ydı. Onu o kadar çok özledim ki! Gelip gitti sürekli ama elinde telefonla kaldı sadece odada. Ne olduğunu anlamadığı gibi sanki bu onun için bize karşı tutunduğu bir tavırdı. Telefonda çizgi film izleyip hiç bir şeyle ilgili olmamak...
Belinda'dan sonra minik kızımız bize inanılmaz sakin geldi. Sadece açıktığında uyanıyor ve ağlıyordu. Aksi olsa ne yapardım ki zaten! Bitmiştik!!
Eve Dönüş...
Bize tavır takınan Belinda eve döndüğümüzde adeta sevinçten çılgına döndü. Artık onu bıraktık mı zannetti ne zannetiyse yeniden birlikteyiz diye tüm o tavır takınmalar geçti.
Ben eve döndük diye çok mutluydum zaten. Belinda ile birlikte olmak ayrı bir mutluluktu.
Belinda...
Belinda ilk kardeşini tekmelemeye çalıştı. Aslında yanına yaklaştırılınca bunu yaptı. Bir nevi istemiyorum demenin bir yoluydu onun için. Biz eve geldikten sonra ilgisi arttı. Hani bizimle birlikte artık diye sanırım. Ama yine temkinliydi. Çok yanaşmak istemiyor ama merakta ediyordu. Özellikle de bizim kucağımızdayken bir anda o da kucağımıza atlamak istiyordu. Hala ona zarar verebileceğinin farkında değil. Oyuncak olmadığının farkında ama. Ağladığında o da üzülüyor ve 'ağlıyo bebek diyor' Aslında aklı daha da erse onu çok seveceğini düşünüyorum. Biraz da büyüse güzel arkadaş olacaklarına inanıyorum. Biz elimizden geldiğince - ki geliyor - Belinda'ya aynı ilgi ve alakayı gösteriyor eskisinden farklı hiç bir şey yapmıyoruz. Bebeğe alıştırmak için zorlamıyoruz ve istediği ölçüde onu bebeğin bakımına dahil ediyoruz. Gerçi çokta bakımıyla ilgili değil. En son geldiğmiz nokta kardeşinin elini sevmesi ve incelemesiydi.
Ben...
Dikişlerimin ağrısı bir kaç gündür yok ve iyileşme sürecinde. İşin tuhaf kısmı doğumdan sonra eve gelip tartıldığımda doğuma gittiğim kilo ile aynı çıkmamdı. Bir 5 kilo vermiş olduğumu düşünüyordum ama düşünmekle yetindim. Doğumun ardından 10 gün geçmiş olmasına rağmen verebildiğim kilo sadece 4! İnanılmaz moralim bozuk tabi. Doğum anına kadar hiç bir yerim şişmemişti ama doğumdan sonra vücudum inanılmaz ödem yaptı. Elim, ayağım, yüzüm, bacaklarım şişmişti. Elimden yüzüğümü çıkaramadım bile!
Gece terlemelerim doğumdan sonraki gün başladı. Zaten terlemelerim sayesinde ödemimi yavaş yavaş atmaya başladım.
Lohusalık depresyonuna hiç girmedim - gerçi yolun daha başındayım - Eve kendimi kapamadım. Parka gittim, ufak yürüyüşler yaptım... Aynı şeyi Belinda'da da yapmıştım ve hiç depresyona girmemiştim.
Emzirmede hiç sorun yaşamadım. Anne-kız olarak bu aşamadan başarıyla çıktık. Bu sayede göğüs ucu kremimi kullanmak zorunda da kalmadım.
Aşağı yukarı herşey yolunda. Sadece göbek deliği dışarıda ve beni biraz tedirgin ediyor. Şimdilik takipteyiz bakalım umarım düzelir. Belinda'ya kıyasla kolay bir bebek. Umarım değişmez aksi halde Belinda'yı idare edebilmemiz imkansız. Malum yemek yemeyen, yerinde 1 saniye bile durmayan, ne zaman ne yapacağı kestirilemeyen inanılmaz yorucu ve zor bir kızım var :) Anne karnında belli oluyor sanırım. Belinda karnımda da durmazdı ha ha ha!
Son Olarak...
Artık dört kişilik bir aile olmuştuk ve ben hala buna inanamıyorum. İkisi de biraz daha büyüdüğünde mesela Belinda konuşmaya başladığında ve kardeşininde karakterinin iyice ortaya çıktığında, birbirleriyle oynadıklarında, okula gittiklerinde... her bir aşamalarında bambaşka duygular yaşayacağım bunu biliyorum. Çok şanslıyım ki dünya tatlısı ve bir o kadar da güzel iki kızım oldu! Başka bir tane daha ister miyim; Hayır. Bundan sonra onları büyütmek, kendimi büyütmek, kariyerimi geliştirmek, ailemin mutluluğu için fedakarlıklar yaparak aynı zamanda kendimi mutlu etmek içinde fedakarlıklar yaparak ömrümü geçireceğim.
Eşimi ve iki kızımı sonsuz seviyorum...
En başından beri çok merak edilen isim konusuna gelirsek eğer minik kızımızın adı Devin Eda İbar.
25.06.2015 tarihinde saat 14:17 'de dünyaya geldi. 3.490 gr - 50 cm (52 cm).
Hepinize iyi geceler ve sonsuz sevgiler...
6 yorum
Hayırlı, ömürlü olsun bebeğiniz inşallah:)
YanıtlaSilMaşallah, iki kızınız da çok güzel, çok sevimli, Allah bağışlasın sizlere.
Ve kolaylık versin bakımları için size:))
Cok tesekkur ederim! 😊 Tum temennim 🙏🏻
SilNe güzel bir doğum hikayesi... İlk seferinde olduğu gibi bu sefer de imrendim size :) Pek ihtimal vermemekle birlikte ikinciyi doğurursam inşallah bana da böyle güzel bir doğum nasip olur...
YanıtlaSilAyrıca iki kızın da birbirinden güzeller... Artık Demir Kaan kuzenleriyle 2 çiçek 1 böcek misali gezmelere gider :)
İlkinden daha dolu doku bir dogum sureci yasadim bu sefer
SilValla dusunuyorsan cokta gec kalma derim ben :)
Haha Demir sahip cikar kizlara :)))
Funda Hanım Allah bağışlasın bebeğinizi, hayırlı, sağlıklı, mutlu, huzurlu uzun ömürlü olsunlar inşaallah.. Çok tatlı duruyor kardeşler, ne güzel birbirine yakın yaşdalar, beraber büyüyecekler:))
YanıtlaSilİnşaallah Devin Edacıkda Belinda da yaşadığınız hiçbir olumsuzluğu yaşamaz çok kolay bir şekilde büyütürsünüz.. Size bakınca kardeşler aradında ki yaş farkının az olmasının güzel birşey olacağını düşündüm. Umarım bizdede yaş aralığı benzer olur:))
Cok teşekkür ederim Pakize Hanım. Aynen yakın yaşta olmaları güzel bir avantaj ikisi içinde. Gerçi göreceğiz iyi mi anlaşacaklar yoksa anlaşamayacaklar diye :)
SilEn büyük temennim sağlıklı olması ve Belinda'nın acı çektiği gibi Devin'nin çekmemesi. Şimdiye kadar iyi gidiyoruz bakalım. Tabi değişir mi bilmem. Belinda'nın 40'ından sonra acıları tavan yapmıştı ve hep kötüye gitmişti.
İkinci bir bebek düşünüyorsanız süper! Benim kardeşim olmadığından bunun eksikliğini hep yaşadım. Tek çocuk olmak iyi bir şey değil bence. Genelde yaş aralığı fazla olan iki kardeşe sahip ailelerden tek bir şey duydum. O da 'Bir çocuk daha düşünüyorsan aman yaş aralığı fazla olmasın yoksa kıskançlık çok fazla oluyor'
Umarım her şey yolunda gider ve en kısa zamanda sorunlarından arınır oğlunuz. Minik bedenleri acı çektikçe kahroluyor insan. Bu sıralar fazla yoğun olduğumdan mailinize çok detaylı cevap veremedim kusura bakmayın...