Zaman öyle hızlı geçmiş gitmiş ki, bir dolu işimin arasında eşimin doğum gününü az kalsın unutucakmışım. Tesadüfen ayın 3'ü geliyor diye uyanışımın ardından niyeyse ayın 3'ünü pazar zannederek,doğum gününe bir gün kala aslında Cumartesi'ye denk geldiğini fark edip hayda ne yapsak derken, Belinda'nın diş çıkarma sürecinide düşünerek mini plan yaptık.

Nişantaşı'na gidip akşam yemeğimizi yiyip, hemen ordan aldığımız tatlının üstüne evden getirdiğim mum ve çakmağı kullanarak (eşime tek süprizim onlar oldu ) doğum günü moduna saniyede geçip, aynı hızda uzaklaşmamız (Belinda huysuz çünkü) ardından birer kadeh içki içelim diye çabuk çabuk mekan değiştirip, hızlı hızlı içkimizi yudumlayıp, aynı hızda fotoğraf çekilip (O sırada Belinda huysuzlukta sınırlarını zorluyor çünkü) ardından yine hızlı hızlı süpermarkete girip, Belinda'nın avokadolarını alıp, eve taksiye dönecekken ' Ne de güzel hava! Hem Belinda'da uyudu uyuyacak, hadi eve yürüyelim' dedik. Başta akşam uykusundan uyanırsa bir daha uyumazsa diye Belinda için endişelendim çünkü hiç onun uyku saatinde dışarıda olmamıştık. Ayrıca eşim grip olmak üzereydi ve eve yürümesi ne kadar akıllıca bilemedim fakat mevcut trafiği düşünce yürümeye karar verdik. İyikide yürümüşüz. Genelde yorgunluktan şöyle rahat rahat muhabbet etme fırsatımız pek olmamıştı ama o yol boyunca güle oynaya dertlerimizden uzak, uzun uzun muhabbet ettik. Belinda eve yaklaştığımızda uyanmıştı bile (bu çocuk sokakta hiç uyumuyor!) Hemen altını, üstünü değiştirip paketledik yatağa kendisini. Herşey bittiğinde ise yüzümüzde gülümseme vardı. Çok garip bir gerçek vardı ki uzun zamandır birlikte böylesine vakit geçirmemiştik. Şu minicik, normalde beğenmeyeceğimiz bir doğum gününe bile karı-koca hayran kaldık. Belinda ciddi bir oranda hayatımız olmuş haberimiz yok!