Sosyal bir ortama gireceğimi düşünürken aslında işler bu yönde gelişmedi. Çalışan ev ahalisi sabahtan akşama kadar olmadığından ben yine sıkılmalarıma devam ettim. Hafta sonları ve akşam üstleri dolaşmak istiyorum diye çocuk gibi söylendiğim için beni gezdiriyorlardı. Tabi kendimde gezebilirdim ama her an doğurabilme ihtimalim olduğundan yalnız dışarıda olmak istemiyordum.

Bu fotoğrafı da iki haftadır fotoğraf çekemedik bari çekelim de belki bu son olur dedim öyle çektik. Gerçekten de son fotoğrafım oldu.

Son haftam gerçekten de çok zor, sıkıcı ve yorucu geçti. Yattığım yerden kalkmak tam bir işkenceydi. Bebeğimin ağırlığını ve kendisini daha yoğun hissediyordum. Sağa ya da sola dönmek o kadar yorucu bir işti ki! Bu basit hareketi yaparken karnımdaki bebeği tutarak yapıyordum (karnımı tutarak aslında).

Hafta başlarında yeter artık doğsun da ben de rahat edeyimler hafta sonlarına doğru kalsın içimde hiç çıkmasınlara dönüştü.  Bu değişim 10 cm gerçekten bu kadar mı! farkındalığla oldu.