Belinda'dan kalan ve eskimemiş, lekelenmemiş kıyafetlerin yanında, kendisine ait yeni kıyafetleri de olsun istedim. Çok fazla yeni doğan kıyafeti almamaya çalıştım. Bunun sebebi hem hızlı büyümelerinden hem de havanın nasıl bir sıcaklıkta olacağını kestiremediğimden. Malum Berlin havası bir öyle bir böyle ve ben tamamen bu havalara yabancıyım!

34. haftamın son gününde vakit bulup hamilelik fotoğrafımı çekeblidim. Yarın 35. haftama girmiş olacağım ve bu aynı zamanda 8. ayımın da son haftası oluyor. Doğuma o kadar az bir süre kaldı ki hala inanamıyorum!

Kızımın hala bir ismi yok! Of bir an önce ismini kararlaştırmamız gerekiyor. Aslında yapılması gereken bir kaç şey daha var. Zaman kısıtlı ister istemez telaşlanıyorum.

Doktor bulduk bir tane. Eve çok yakın. Kan tahlilim yapıldı ve demir eksiklğim çıktı. Üstelik günde iki adet demir ilacı içmeme rağmen. Zaten son zamanlar kendimi inanılmaz yorgun hissediyorum. Bir oraya bir buraya yatar olmuştum. Baş ağrısı çekiyor, bacaklarımda uyuşmalar oluyor, kafamı kaldıracak enerjiyi kendimde bulamıyorum. Bu belirtileri yaşarken tahmin etmiştim demir eksikliği yaşadığımı. Bir de canım sürekli ıspanak çekip duruyordu ha ha ha! İlaçları tamamen yanlış kullanıyormuşum meğersem. Yemeklerden önce ve sonra 2 saatlik bir açlıktan söz ediliyor. Ben yemek yedikten hemen sonra içiyordum! Of çok saçma!  Kuzenimle mesajlaşırken bana demir takviyesi önerdi. Tam demir takviyesi değil anladığım kadarıyla. Sadece hamilelik ve emzirme döneminde yaşanabilecek demir ve bazı vitaminlerin takviyesi. Herneyse onu gidip aldım ve 1 şişesini bugün bitirmiş durumdayım. İlk bir kaç gün iyi geldiysede -ilaçlarımı kesip denemiştim-  şu an blog yazarken gözlerim enteresan durumda. Beyazlı siyahlı bir şeyler patlıyor gibi. Nasıl tarif edeyim bilemedim ama bitkinim orası kesin.

Hastane seçimini yaptık. Hatta gittik görüşme için randevu da aldık. Haziranın 2'sinde kaydımızı yaptıracağız bakalım. Çocuğu doğurcam daha ne kaydım var ne de doğum yapacak doktoru ve ebeyi seçtik. Burda olaylar biraz farklıymış bizde öğreniyoruz işte. Diğer kontrole gittiğim doktor - jinekolog- ise bana 37. haftam için randevu verdi. Bakalım doğurmazsam yollarda kızımı gidiceğiz.

Garip ama kızımın kilosunu öğrenemedim. 37. haftamda bakacaklarmış. O da ilginç geldi. Tartıldım da orda ve bilin kaç kiloyum. Belinda'yı doğurduğum kiloda 69!!! Tartıya pil adlıysam bile üzerine çıkıp tartılmaya korkuyorum. Sanırım buna cesaretim henüz yok. Tamam hamileliğime eski hamileliğimden kalan 4 kilo fazlalıkla başladım ama daha 5 haftam var...OF OF

Hala eksiklerim var demiştim. Hem benim hem bebek için aslında bu eksiklikler. Hastane çantası da hazırlamam gerekiyor bir yandan. Şu işleri bir kaç hafta içerisinde tamamlarsam benden iyisi yok sanırım. Neden bilmiyorum ama bu bebek daha erken gelecek diye düşünür oldum. Belinda 39. haftanın sonlarında gelmişti. Bilmiyorum sağlıklı olsun yeter değil mi? Sadece hazırlıksız yakalanmak istemiyorum. Çocuğun ismi yok, doktoru yok, kaç kilo oldu bilmiyoruz, hala eksik eşyaları var ki en önemlisi araba koltuğu. Onsuz eve getiremeyiz. Belinda bir kardeşi olacağından habersiz... A unutmadan kontrolde sordum bebek dönmüş mü diye ve doktor dönmüş dedi. Sanırım o yüzden artık pelvik ağrısı çekmiyorum. Aman nazar değmesin. Gerçi doktor dönebilir yine dese de ben olumsuz düşünmeyeceğim.

Başka başka hmmm hareketleri daha hissedilir önceki haftalara göre ama her zaman dediğim gibi Belinda kadar yoğun değil. Artık onu kaburga kemiklerimin altında hissediyorum ve eskisinden daha da büyüyen bir karnım var. Kasılmalarım başladı. Bazen nefesimi kesiyor ve canımı acıtıyor. 

Sanırım anlatacaklarımın hepsi bu kadar. Zaten yazıma da konsantre olamıyorum. Gözlerim çakmak çakmak çakıyor ve yazıları bulanık görüyorum.

36. Haftamda görüşmek üzere!! Ben biraz dinleneyim...

İlk Hamileliğim İçin Tıklayın!

Herşeye rağmen güzel bir gün geçirdik ve parka bayıldım. Bir sonraki gidişimizde başka yerlerini de keşfetmeyi, görüpte alamadığım dondurmasını, bakıpta binemediğim deniz biskletini ben düşüne durayım... 

Park gibisi yok değil mi!?

Belinda klasik parkta takıldı biraz. Bu sefer ona aldığımız kum oyuncaklarıyla birlikte. 

Ardından festival alanına girdiğimizde (fotoğraflar çok az ne yazık ki) ilk bizi Türkçe halaylar, köfte ekmek, kısır, sarma gibi yiyeceklerin bulunduğu bir alan karşıladı. Belinda o sırada yine uyudu (aman nazar değmesin). 

Öğleden önce gayet sakin olan etkinlik alanı, öğleden sonra giderek dolmaya başladı. Çocuklar içinde çeşitli etkinlikler, oyunlar düzenlenmişti. Keşke Belinda büyük olsaydı da her birine katılabilseydi. 

Sokaklar tam bir panayır edasındaydı. Bir çok sahne sokak aralarına kurulmuştu bile. Halay havasından, punk, metal, indie, r&b, jazz gibi bir çok çeşit müzik türünün bulunduğu farklı sahnelerin önünden geçtik. Belinda uyanmıştı bile ve beni en çok şaşırtan şey ise kızımın metal müziği sevmesi oldu! O kadar farklı tarzların arasından, deli gibi sırıtıp, ileri geri dans ettiği ve eğlendiği tek müzik türü oldu. Bende acaba korkar mı diye düşünürken bir de. Saçmalamışım resmen haberim yok ha ha ha!

Biliyorum biliyorum 23 Nisanın üzerinden geçti ama ben anca interneti buldum!

Eve taşınmamızın üçüncü günüydü ve yapılacak tonla iş olmasına rağmen, yorgunluk demeden Belinda'yı parka ardından da mini hayvanat bahçesine götürmeye karar verdik. 

Parkta bir güzel oynayıp enerjisini attıktan sonra arabasında uyuyan Belinda, - evet yeni çıktı bu - öğle uykusundan kalkar kalmaz huy edindiği ve 'patatis, patatis!' demesinin ardından ona güzel bir patates ziyafeti çektirdik. 

Karnını doyurduktan sonra mini hayvanat bahçesine gittik. Belinda bayıldı tabi. Mutluluğu her daim sırıtan yüzüne yansıdı. Koyunları, eşeği, tavşanları, ördekleri, keçileri gördü. Hiç birinden korkmadığı gibi koyunu da bir güzel öpüp kokladı. Tüm hayvanlar sakin ve huzurluydu. Onlarda çocuklara alışkın mıdır nedir öylece duruyorlar, sevildikleri içinde mutlu gözüküyorlardı.  

Bütün bu manzarayı görüpte Darıca hayvanat bahçesini anmadan da geçemedik tabi. Oradaki hayvanlar için bir kez daha içim sızladı. Para dahi ödenmeyen yerde hayvanların doğal ortamda ve mutluluklarını görüp, bir ton para aldıkları yerde hayvanların beton yığınlarının içinde yaşadıklarını düşünürsek, kapısından uğramamak ve protesto etmek yerinde olacak sanırım.