Bacak arası ağrısı, arada bir sıvı gelmesini yetmemiş olacak ki, bir de anlam veremediğim bir sancı yaşadım dün.

Her zamanki gibi sabah kalktım, ilaçlarımı içtim, kahvaltımı yaptım, eşimi yolcu ettim derken yoruldum diye yatağa uzanayım dedim. Garip bir şekilde birden karnımın sol üst kısmından alta kadar uzanan, oradan alt karnım ve kasıklarım oradan da bacak arama kadar uzanan inanılmaz bir sancı hissettim. Bu sancı öyle bir şeydi ki artarak devam ediyor ve kesilmiyordu. Hatta bir ara gözümden yaşlar süzülmeye başladı acıdan. Bir nevi adet sancısına benziyordu. Kızımda bu sancılar esnasında deli gibi kıpırdanıyordu.

O sırada eşimle telefonda konuşuyordum. Bu kasılmalar öncesinde, Ağustosun ortasında bir kaç günlüğüne evden gitmesi üzerine konuşulmuş, benimde buna baya bir canım sıkılmıştı. Açıkçası beni yalnız bırakmasını istemiyordum. Bir kaç günlük olsa bile. Ona taktım diye mi oldu, olcağı mı vardı, neydi bu bilmiyorum ama bu sancılar yaklaşık 10-15 dakika kadar sürdü. Telefonu kapattım. Zaten konuşacak durumda değildim. Bir sağa, bir sola kıvranırken elimle karnımı ovalıyordum. Acaba üşüttüm mü ayaklarımı diye de düşünüyordum bir yandan. Neyseki sonrasında geçti. Geçmeseydi doktorumu arayıp, en yakın hastaneye gidecektim zaten.

Telefonum yanımda olduğundan  hemen internete girip bakındım nedir bu diye. Braxton Hicks kasılmalarından söz ediliyordu ama belirtiler çokta örtüşmüyordu. Blog sayfalarında bu konuda yazılara bakınırken, bir anda herşeyi unutmuş kendimi doğum hikayeleri okurken buldum.  Bu sıralar daldan dala çok atlamaya başladım zaten. Duygusallık da başladı. Sanırım hala idrak edemiyorum bir bebeğimin olacağını. Doğum hikayeleri o yüzden bana çok tuhaf geliyor, sonra duygulanıp ağlamaya başlıyorum. İşin ilginç kısmı, sanki benim çocuğum olmuyor da o yüzden ağlıyormuşum gibime geliyor.  Bu neden çözemedim. Belkide odasının olmayışı, bir isminin olmayışı da sanki bir bebeğimiz olacağı gerçeğini algılamamızı engelliyor. O yüzden  odası bitince bize  dank edecekmiş gibi geliyor.

Bugün sipariş verdiğim emzikler gelince de ağladım zaten. Bunları mı emcek diye gözlerimden yaşlar geldi. Bir de emzikleri karnıma tutup 'bak emziklerin geldi' diye gösterdim bir yandan da ağlıyorum.  Ağlamalarım çok ilginç. Küçük bir çocuğun yalandan ağlaması gibi. İki ağlıyor sonra hemen ruh halim normale dönüyor, gülebiliyorum. Elinden oyuncağı alınmış çocuğun ağlamaya başlamasıyla, tekrar oyuncağı verdiğinde saniye de susup, gülücük saçması gibi... Duygusal durumumdan eser kalmıyor. Bir şeye sinirlendiğimde  de aynı şey oluyor. Hemen geçiyor. Sanki o az önceki ben değilim. Çok garip...


Braxton Hicks Kasılmaları Hakkında Bilgi - Buradan Bakabilirsiniz